Γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται κρίσιμες συγκρούσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι αδυναμίες και τα προβλήματα που προκύπτουν στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων, αν και είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, πηγάζουν εν μέρει από το αναπτυξιακό στάδιο της εφηβείας περίοδο κατά την οποία διαμορφώνεται η ταυτότητα του ατόμου, που κατά τον ψυχολόγο και ψυχαναλυτή Erik Erikson είναι ο σταθερός πυρήνας της προσωπικότητας, και διαμορφώνεται η αντίληψη του εαυτού.

Η περίοδος της εφηβείας χαρακτηρίζεται ως περίοδος αναζήτησης νέων ρόλων, που οδηγούν στη διαμόρφωση της προσωπικής ταυτότητας του ατόμου, ως περίοδος έντονου συναισθηματισμού, αυξανόμενης αυτονομίας και απόκτησης μιας άλλης αίσθησης του Εαυτού, όπου βασικές συνιστώσες του αποτελούν η αυτοαντίληψη και η αυτοεκτίμηση (Μακρή-Μπότσαρη, 2002. Λεονταρή, 1998). Η εφηβεία δεν παύει να είναι μια κρίσιμη και ευαίσθητη ηλικιακή περίοδος για την κοινωνικό-συναισθηματική ανάπτυξη και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου και ψυχοκοινωνικοί παράμετροι όπως η ενσυναίσθηση και η κοινωνικοποίηση λειτουργούν σημαντικά στη δημιουργία και διατήρηση των διαπροσωπικών σχέσεων.

Η οικοδόμηση στενότερων συναισθηματικών δεσμών μέσα στην οικογένεια συμβάλλει στην ανάπτυξη ανώτερης συναισθηματικής νοημοσύνης, συνεπώς συντελεί στην οικοδόμηση πιο στέρεων διαπροσωπικών σχέσεων, καθώς το κάθε άτομο μέσα στις σχέσεις αποτελεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα, προβάλλοντας στοιχεία του περιβάλλοντός του και το σύνολο των ιδιαίτερων στοιχείων του, δηλαδή τις νοητικές ικανότητες, την ιδιοσυγκρασία, τις κοινωνικές δεξιότητες και τα συναισθήματα.

Επικεντρώνοντας στην ενσυναίσθηση, δηλαδή την προσπάθεια του ατόμου να κατανοήσει στο μέγιστο βαθμό την εμπειρία κάποιου άλλου, είτε πρόκειται για συναίσθημα, για συμπεριφορά, είτε για διανοητική κατάσταση ή πλαίσιο αναφοράς (Δεληγιάννη, 2009), η έλλειψή της έχει ως συνέπεια τη δυσκολία στην ταυτοποίηση διαφορετικών τύπων συναισθημάτων και στην έκφρασή τους, καθώς και τη δυσκολία αναγνώρισης των συναισθηματικών αντιδράσεων των άλλων και αδυναμία στην δημιουργία ισχυρών δεσμών με τους άλλους. Η έλλειψη ενσυναίσθησης δεν προάγει τη δημιουργία παραγωγικών διαπροσωπικών σχέσεων, οι οποίες να θεωρούνται συναισθηματικά νοήμονες.

Η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης προϋποθέτει την ανάπτυξη της αντίληψης, κατανόησης και εξωτερίκευσης των συναισθημάτων κατά τη διαδικασία της διαπροσωπικής επικοινωνίας (Παππά, 2013). Η επίγνωση, η αποδοχή και ο σεβασμός του εαυτού μας και κατά συνέπεια και του άλλου και η ανάδειξη των θετικών χαρακτηριστικών συντείνει στην αξιολόγηση της έντασης των συναισθημάτων και στον έλεγχο των παρορμήσεων με στόχο την επίτευξη της συναισθηματικής ανάπτυξης. Για να είναι αρμονική κάθε σχέση, η ρίζα της φροντίδας πηγάζει από τη συναισθηματική σύμπνοια, από την ικανότητα για ενσυναίσθηση, συμβάλλοντας θετικά και στις ερωτικές σχέσεις